Single zijn is nooit het op een na beste

Als veertiger genieten van Gods genade

Het huwelijk is goed – het was tenslotte Gods idee! Waarom geeft hij me dan geen echtgenoot?

Die vraag, die verwarrend kan zijn tijdens de jaren dat we in de twintig of dertig zijn, kan ronduit pijnlijk zijn wanneer de de decennia ons voortmarcheren naar de middelbare leeftijd en onze huwelijkskansen verkleinen.

We kennen tenslotte de statistieken – er is een grotere kans om (voeg hiereen uitzonderlijk willekeurige gebeurtenis toe) dan om te trouwen na je (voeg hierin een leeftijd boven de 39).

Betekent dit dat wij, ongehuwde veertigers, gedoemd zijn in  ellendige eenzaamheid te leven? Zeker niet. Ten eerste kunnen we de statistieken gewoon naast ons neerleggen, omdat uiteindelijk God bepaalt wie er trouwt en wie niet. Wanneer gehuwd zijn Gods plan voor ons is, dan zullen we vroeg of laat trouwen.

Belangrijker nog, we kunnen er zeker van zijn dat een eenzaam leven niet Zijn plan voor ons is, of we nu getrouwd zijn of niet. God heeft ons gemaakt om in gemeenschap te leven, in een familie van gelovigen, en Zijn werk in ons leven richt zich erop om ons daar te krijgen: “een God Die eenzamen in een huisgezin plaatst.” (Psalm 68:7) De eigenlijke vraag is daarom niet of we al dan niet alleen blijven. De vraag is of we bereid zijn Gods voorzienigheid in kameraadschap iets anders te laten zijn dan het huwelijk.

Vertrouwen we Hem?

Vertrouwen op Gods voorzienigheid betekent natuurlijk niet dat we ons nooit alleen zullen voelen. Net zoals er een eenzaamheid is die uniek is voor getrouwden – feitelijk gezien, de eenzaamste mensen die ik ken zijn niet de singles, maar zij die een ongelukkig huwelijk hebben – zijn er aspecten van eenzaamheid die uniek zijn voor singles:

Het is wat een jonge, single vrouw voelt wanneer ze bij vrienden is en waarbij de conversaties draaien om de huwelijksplannen.

Het is wat een single in de dertig voelt wanneer zijn volwassenheid gemeten wordt aan zijn huwelijkse staat.

Het is wat iemand van 40 jaar oud voelt wanneer anderen een verkeerde link leggen tussen single zijn en hun sexuele orientatie.

De eenzaamheid van singles wordt ook wel gevoed door de eigen waarneming (of voorstelling)  van huwelijksgeluk wat door anderen genoten wordt. God vertrouwen temidden van al deze pijn betekent niet dat we harder op zoek gaan naar een partner of dat we bidden om nog meer geduld. Het gaat erom dat we meer op Christus leunen en in Hem alle zegeningen vinden. De zegening van eenheid met Hem – een eenheid die dieper is, en vreugdevoller dan enig menselijk huwelijk.

Verlichting van de pijn van het ongewild single zijn begint wanneer we onszelf afvragen: Vertrouw ik God?  We vertrouwen Hem niet wanneer we niet geloven dat Hij goed is in hoe Hij alle details van ons leven bestuurt – inclusief onze huwelijkse staat. Wanneer we vandaag single zijn, dan is dat vandaag Gods goedheid voor ons.

Ongehuwd zijn belicht dat wat gehuwd zijn niet kan belichten

Wanneer we rusten in Christus en vertrouwen op Gods goedheid, wordt de eenzaamheid van het single zijn veranderd in een mogelijkheid om het hele lichaam van Christus op te bouwen. Met andere woorden, we kunnen God dienen en grootmaken, niet ondanks ons single zijn, maar juist omdat we single zijn.

Wanneer we Gods goede plan voor ons vertrouwen, laten we zien aan zowel onszelf als aan de mensen om ons heen, dat singles niet zielig zijn. Wanneer we in Christus blijven, zullen we ons single zijn niet zien als een probleem dat opgelost moet worden. Omdat er geen huwelijk in de hemel zal zijn, met uitzondering van het huwelijk tussen Christus en de gemeente (Mattheus 22:30; Openbaring 19:7), zijn singles uitzonderlijk toegerust om anderen een voorvertoning van de hemel te geven.

Dit is waarom single zijn eigenlijk een teken van hoop is in plaats van een teken van wanhoop. Wij kunnen deze hoop tentoonstellen  aan onze getrouwde broeders en zusters, door hen te laten zien hoe wij omgaan met ons single zijn, en we kunnen ook de compassie van Christus laten zien aan andere mensen die zich alleen voelen.

Deel van een grotere familie

Wanneer we onze vrienden gezinnen zien grootbrengen, is het niet nodig om je beroofd of buitengesloten te voelen, want onder de tijd van het Nieuwe Verbond - onze tijd – is de nadruk van familie in de Bijbel niet moeder, vader en drie kinderen. Het is de gemeente familie. Wanneer de bijbelse prioriteiten omgedraaid worden, hindert het de groei van God’s kinderen in plaats van tot hulp te zijn.

Natuurlijk moeten we het belang van het kerngezin vasthouden, maar we mogen er geen afgod van maken. Wanneer we bedenken wat de apostelen benadrukten, dan zien we dat hun focus veel meer  lag op de Grote Opdracht, persoonlijke heiliging en de gemeente familie. En het is in dit gezin dat geen enkele Christen single buitengesloten wordt.

Bevoorrechte roeping

Wanneer singles in Christus blijven, ontdekken we, vaak tot onze grote verrassing, dat er unieke zegeningen zijn die horen bij het single zijn. Alleen al praktisch gezien, hebben we meer controle over onze tijd dan onze getrouwde vrienden. (Ik zeg “meer controle over” om de denkwijze te corrigeren dat singles over het algemeen gesproken meer tijd hebben.) En de ongehuwde kan gemakkelijker leven naar eigen voorkeuren bij het plannen van sociale activiteiten, vakanties en bij het beslissen op welke plaatsen hij of zij  dienstbaar wil zijn in de kerk en samenleving.

Singles bemoedigen elkaar en maken God groot wanneer zij hun unieke zegeningen zien, deze zegeningen omhelzen en goed gebruiken.

Het grootste voorrecht van single zijn is de unieke mogelijkheid tot discipelschap en het dienen van Jezus. Dit, meer dan ook maar iets anders - inclusief het huwelijk – is de manier waarop God eenzaamheid geneest.

Deze unieke voordelen geven een voldoening, die onze getrouwde broeders en zusters niet volledig kunnen kennen. Wanneer we gewillig zijn – als we God vertrouwen – zullen we zeker de waarde en de beloning van het single zijn ervaren.

Terwijl we dit doen, zullen we ons leven gaan waarderen – niet ondanks ons single zijn, maar omdat we single zijn. Vrouwen, die zelden of nooit een aanzoek van een man hebben gehad, of mannen die afgewezen zijn (eenmaal of meerdere keren), bevragen vaak hun waarde.

Het is voor hen dat Christus kwam, niet om hun gevoel van eigenwaarde op te krikken, maar om hen naar Hem toe te drijven en Hem als hun waarde te zien. Wanneer we Christus hoogachten, wordt onze waarde duidelijker, en wanneer dat gebeurt, ontdekken we dat we ergens onderweg  gestopt zijn ons mens-zijn en ons welbevinden te laten definieren door onze huwelijkse staat.

Single zijn is niet het op een na beste. Integendeel, het is een bevoorrechte roeping met unieke zegeningen waarvan we mogen genieten en die we mogen uitdelen aan anderen. Zijn we bereid om dit te omarmen, ongeacht of we eens trouwen of niet? Dat is de echte vraag. En zij die ja zeggen zullen nooit teleurgesteld worden.

Lydia Brownback (@LydiaBrownback) is internationaal spreekster en de auteur van verschillend boeken, inclusief haar meest recente boek ‘Finding God in My Loneliness.’ Ze werkt ook als redacteur bij Crossway books.

Dit artikel verscheen op 24 november 2017 op Desiring God  (www.desiringgod.org) onder de titel: Single is never second best. Enjoying God’s gift at midlife. Het artikel is met toestemming vertaald.