Als vrouwen hun door de vloek geteisterde huizen onder ogen zien
Maar zij zal in de weg van het baren van kinderen zalig worden, als zij blijft in geloof, liefde en heiliging, gepaard met bezonnenheid. (1 Tim. 2:15)
Paulus wist dat hij die zeer reële vloek van Genesis 3:16 in gedachten bracht bij het vermelden van Adam, Eva en het baren van kinderen in de context van dit vers. Toch is hij ons hier niet aan het veroordelen met die vloek, maar hij vertelt ons dat juist dat gebied van de vloek van de vrouw nu één van de krachtigste werktuigen is in onze heiliging.
Het is daar dat het beeld van Christus in ons gevoed wordt en onze zonden gedood worden. Het is daar dat de fundamentele leringen van Christus toegepast worden als Zijn woorden onze waarheid worden. Onze relaties met onze echtgenoten worden ons podium om Christus’ nederige onderdanigheid na te spelen. Onze kinderen zijn onze eerste leerlingen en hun onophoudelijke nood is onze doordringende leraar. Hun kreten en behoeften brengen de strijd tot leven van sterven aan onszelf opdat een ander mag leven. Als onze kinderen opgroeien, groeien ook hun moeders op.
Maar vrouwen zijn beter gediend, als ze kunnen toegeven hoe moeilijk deze zeer geliefde relaties en plaatsen zijn en als de mannen die hen liefhebben en geestelijk leiden dat erkennen – en daardoor ook toegeven en erkennen hoe moeilijk Gods geboden ten opzichte van deze relaties voor ons kunnen zijn om te gehoorzamen.
Onze dorens en distels
Niet alleen voelt het soms alsof we in het “minderwaardige” werk geduwd worden, zonder een stem in de kerk (en zeker niet in de wereld), maar trouwe moeders zijn betekent ook dat we ons moeten wenden tot een gebied in ons leven dat vaak het moeilijkst voor ons is om onder ogen te zien. Kom maar tot de ontdekking dat we het juist hebben over hoe pijnlijk het is. De vloek van Gen. 3:16 wordt niet alleen gevoeld in de pijn tijdens de bevalling, maar in de grootheid van het risico, ook wel bekend als moederschap. Van langdurig single zijn tot de worstelingen van het huwelijk, van onvruchtbaarheid tot een ongeplande zwangerschap, van de dood van een kind tot wispelturigheid van onze jongvolwassen kinderen, vrouwen gaan van het ene leed naar het andere.
Dan zijn er nog de ontelbare moeilijkheden in dit alles die veroorzaken dat we de moed opgeven en een uitweg zoeken. We ergeren ons aan het niet-godvruchtige gezag van onze echtgenoten. We krimpen in elkaar bij eisen van onze kinderen en worden zó vermoeid van het voortdurende schoonmaken. We strijden tegen de zondige harten van onze kinderen en tegen onze eigen neiging om hun belangen boven die van onze echtgenoten te plaatsen en om onze toewijding aan Jezus te vervangen door de verheerlijking, vertroosting en het succes van onze kinderen. En dan heb ik het nog niet gehad over de zonden die in ons eigen hart naar boven komen, niet in het minste mijn vervloekte verlangen om de hele tijd te heersen over mijn echtgenoot op alle gebieden. Een gever van leven en een meest geschikte helper zijn, is uitputtend werk.
Dit is ons doornig veld waar de vervloekte grond hard is en het lijkt alsof er alleen distels groeien ondanks al het onkruid dat we uittrekken. Dit is precies waarom vrouwen in de verleiding komen om zich af te keren van hun thuis om schijnbaar vruchtbaarder velden te zoeken. Buitenshuis brengt ons onderwijs meer teweeg dan gegeeuw en geklaag. Buitenshuis worden onze ideeën verwelkomd door mensen die hard werken om onze visie realiteit te laten worden. Buitenshuis denken mensen twee keer na voor ze gaan zeuren over een maaltijd. Of je nu je vrienden, je gemeenschap of je kerk dient, het is veel gemakkelijker om de waardering daar te vinden die je thuis soms mist. Het is gemakkelijk om te zien waarom we vaak liever ergens anders zijn.
Zelfs als ik dit schrijf, beeld ik me in dat ik dit twintig jaar geleden had gelezen toen het christen-zijn nog nieuw en bedreigend voor me was. Ik kromp iedere keer ineen als ik Paulus las en voor mij was het Paulus die ik aan het lezen was. Dat moest wel want ik kon het niet verdragen dat dit was wat mijn pas ontdekte Jezus me vertelde te doen. Het voelde alsof elk woord geschreven over vrouwen erop doelde me terug te duwen in mijn kleine huis, in mijn kleine wereld omdat Hij wel moest denken dat ik met mijn kleine brein nergens niets kon bijdragen behalve kinderen en recepten. Het leek alsof mij verteld werd om de noden en ongerechtigheid van de wereld te negeren waarover ik zo gepassioneerd was. Wat ik van Paulus hoorde was: “Wieg gewoon je baby.”
Ga de verhalen na van godvruchtige vrouwen
Maar dat is niet de waarheid over wat God werkelijk zegt. Nog maar eens opnieuw moet ik naar de Bijbel gaan om de verhalen na te gaan van godvruchtige vrouwen die ons voorgingen. Daar zullen we versteld staan over alle manieren waarop God vrouwen die hun rol omarmden, gebruikt om de loop van de geschiedenis te veranderen en Zijn volk te bekrachtigen. We leren van hen wat er gebeurt als we geloven dat Gods woorden voor ons eigen goed zijn, om ons vreugde te brengen, en omgekeerd: wat er gebeurt als we besluiten dat wij beter weten dan God hoe onze wereld zou moeten zijn.
Ik zie Sara’s twijfelende duw van haar dienstmeid naar haar echtgenoot, die geleid heeft tot een conflict dat voortduurt tot vandaag de dag. Maar ik kan ook haar geloof zien als ze haar ‘lach’ in haar armen houdt en hem voedt aan haar bejaarde borst. Door haar in beide situaties te zien, leer ik mijn pad of richting te vinden waar ik moet gaan om datzelfde vertrouwen in onze almachtige God te tonen.
Als ik weet hoe ik een mandje moet weven, dan kan de prins van Egypte de rivier afdrijven. Als ik mijn dochter leer om gepast te praten tegen gezaghebbers, krijg ik misschien zelfs mijn zoontje terug zodat ik hem kan leren over zijn God, voordat anderen hem leren over hun goden. Ik kan mijn huishouden afkeren van afgoderij als ik de waarschuwing van Rachel begrijp om niet van twee walletjes te eten en mijn afgodsbeelden mee te dragen waar ik ga. Ik begrijp hoe ik kan pleiten bij mijn Vader als ik meehuil met Hannah. En als ik de Heilige Schriften net zo goed ken als haar, dan kan ik een lied schrijven voor het volk van God om te zingen tot in eeuwigheid.
Ik kan zien hoe Barak naar Deborah komt en weten dat ik niet op zoek moet gaan naar mannen om hun raad te geven. Ik moet alleen maar wijs genoeg zijn om goede raad te geven als zij naar mij komen. Ik moet mij niet bij een leger aansluiten om een vijandelijke aanvoerder te verslaan. Het enige wat ik moet doen is oefenen om mijn eigen tent op te slaan zodat ik klaarsta met een pin in mijn hand wanneer mijn tijd komt. En ik kan de vijanden van mijn volk dwarsbomen met een paar goed getimede woorden en lekkere maaltijden voor mijn echtgenoot en die vijanden in kwestie.
Als ik lees over de vrouwen die mij voorgingen, dan leer ik dat als ik dien als Martha, kniel als Maria, toestem zoals de moeder van onze Heer, dien in de gemeente zoals Febe, en onderwijs zoals Priscilla, dat ik dan weet dat mannen voor altijd onderwezen zullen worden door mijn leven. Ik moet niet hun rol overnemen om betekenisvol te zijn in Christus’ kerk.
Sterven aan jezelf
En zoals deze vrouwen ook tonen, betekent het ook niet dat ik niets te bieden heb aan iemand buiten mijn eigen gezin. We kunnen buitenshuis werken, woorden schrijven die door duizenden gelezen worden, dingen organiseren om tegemoet te komen aan de noden in onze gemeenschappen en ver reizen om licht in de duisternis te brengen. Er zijn geen grenzen aan hoe invloedrijk onze levens kunnen zijn. De enige begrenzing voor ons is dat wij ons leven moeten bouwen op het juiste fundament. Ik kan geven, redden, helpen, werken, voorzien, oprichten en onderwijzen vanuit de overvloed van wat ik al aan het doen ben in mijn huis met diegenen die aan mij gegeven zijn om vandaag mee te beginnen. Ik kan dat doen omdat mijn God geeft, redt, helpt, werkt en voorziet voor mensen over de hele wereld die niet van Hem zijn - vanuit de overvloed die Hij geeft aan Zijn kinderen.
Alleen door het evangelie kunnen we de moeilijkheden van onze gezinnen en relaties onder ogen zien – en daarbij moeten we geloven, zoals de godvrezende vrouwen voor ons, in een land dat we op dit moment alleen nog maar van ver kunnen zien. We kunnen ons voegen bij de gelovige vrouwen die ons zijn voorgegaan en die gestorven zijn zonder de vervulling van de belofte te hebben verkregen, want God zal ook nu in onze situatie nog steeds iets beters voorzien – en los van de generatie na ons, zullen wij niet tot volmaaktheid komen (Heb. 11:39-40). We strijden niet alleen voor geloof door diegenen die vóór ons gestreden hebben, maar ook voor de vrouwen die ná ons komen, die door ons getraind worden om te geloven in een God die nog steeds trouw is in het geven van wat Hij beloofd heeft.
Strijd ervoor om te geloven dat de God die ons liefheeft, weet hoe wij het beste gevormd kunnen worden naar het beeld van Zijn Zoon. Keer je hart terug naar je familie, terug naar het opvoeden van je kinderen, terug naar de plaats van onze heiliging. Word het niet moe daar het goede te doen. We zullen oogsten als we niet opgeven (Gal. 6:9). God veroordeelt ons niet in 1 Tim. 2:15. Hij biedt ons hoop. Hij wijst ons naar de ‘uitweg’ zodat we kunnen opstaan onder verleiding, zonder af te wijken van de hoop die we hebben als wij ‘blijven in geloof, liefde en heiliging, gepaard met bezonnenheid.’
Als wij onze roeping omarmen om onze vervloekte huizen onder ogen te komen met hoop, zullen we onszelf zien overvloeien met datzelfde geloof en diezelfde liefde voor een wereld die er wanhopig behoefte aan heeft.
Kim Ransleben is een auteur van lesmateriaal en Bijbelstudielerares uit centraal Texas. Haar man en zij hebben drie volwassen dochters, waarvan de oudste een langdurige bediening in Oekraïne nastreeft, waar hun familie gedurende de afgelopen 8 jaar tijdens korte zomervakanties gediend heeft en vanwaar zij op dit moment hun vierde dochter proberen te adopteren.
Dit artikel verscheen op 9 april 2015 op Desiring God (www.desiringgod.org) onder de titel ‘When Women Face Their Curse-Ravaged Homes’. Het artikel is met toestemming vertaald.