Zou je een vreemde bij je laten wonen?

Vrees voor gastvrijheid afleggen

“Ik zou nooit een vreemde bij ons kunnen laten wonen!”

Ik kan je niet vertellen hoe vaak mensen dit tegen mijn man en mij gezegd hebben. Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk wanneer ik dit sentiment hoor. Ik weet namelijk heel zeker dat ze wel een vreemde bij hen zouden kunnen laten wonen. Ik weet dit, omdat ik net zo egoïstisch, bang of netjes ben als zij zijn. Ik hou net zo min als iedere andere vrouw van tandpastaresten in mijn wasbak, van wachten op de wasmachine of van het delen van mijn keuken met een slordige kok.

Toen mijn man een tiener was, heeft gastvrijheid op een unieke manier het leven van mijn man veranderd. Ik ben me gaan realiseren dat ik veel meer in staat ben om mijn egoïstische bezwaren te overwinnen dan dat ik me in de eerste instantie realiseerde.

Toen mijn man achttien was, nodigde een jong echtpaar met een baby hem uit om bij hen te komen wonen. Voor de eerste keer in zijn leven was hij getuige van een huis en een gezin waar Christus centraal stond. Toen wij trouwden wilden wij ook dezelfde mogelijkheid bieden aan anderen. Dus openden we binnen enkele maanden na ons huwelijk ons huis voor de eerste van vele kostbare mensen. (En laten we het maar realistisch houden – sommigen waren niet zo kostbaar.)

Met of zonder geloof

Gastvrijheid toverde bij mij altijd beelden tevoorschijn van een ‘Pottery Barn’ (vergelijk Ariadne Wonen) – gedecoreerde tafel, waar omheen mijn liefste vrienden genoten van een heerlijke maaltijd. Maar God ruïneerde dat idee op de mooist mogelijke manier.

We zijn wel vermakelijk wanneer het over gastvrijheid gaat. Automatisch gaan we ervan uit dat het openen van ons huis een veilige gok moet zijn. We willen een logische keus maken met een goede kosten-baten analyse. Maar de Bijbel zegt:

Zonder geloof is het echter onmogelijk God te behagen. Want wie tot God komt, moet geloven dat Hij is, en dat Hij beloont wie Hem zoeken. (Hebreeen 11:6).

Net als met alle andere dingen die we voor Christus doen, vraagt echte gastvrijheid geloof. Vaak hebben we mensen verwelkomd en hebben we prachtige, tastbare resultaten gezien. Mensen zijn gegroeid, veranderd en hebben hun doelen gehaald. Maar ik kan je ook zeggen dat we heel vaak weinig tot geen groei hebben gezien – Er waren tijden van afwijzing die erg pijnlijk zijn geweest.

Maar bij God is niets voor niets. We kunnen wel beginnen om te proberen anderen te helpen,  counselen of te bemoedigen, maar vaak komt het erop neer dat God ons helpt, counselt en bemoedigt. Ik denk wel eens dat we vaak vergeten dat God bewogen is met onze harten!

Want dit is de wil van God, uw heiliging (1 Thessalonicenzen 4:3)

Is dat niet een prachtig eenvoudig vers? Toch vergeten we vaak deze eenvoudige, diepgaande waarheid. Het doel van gastvrijheid is niet dat we ons van binnen warm en fijn voelen, maar dat we meer op Jezus zouden lijken. Herinner je je zijn voorbeeld?

Verdrietig genoeg lijkt het wel dat velen in onze Christelijke omgeving, niet eens zouden willen dat Jezus in hun huis kwam, met de zondaren en de verschoppelingen die Hij mee zou nemen. Hij moest zich vaak verweren tegen de ‘religieuze’ mensen, die niets te maken wilden hebben met ‘dat soort mensen’.

“Wie gezond zijn, hebben geen dokter nodig, maar wie ziek zijn. Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen tot bekering te roepen, maar zondaars”, zei Hij (Markus 2:17). En dus verwelkomden wij de zondaars in ons huis.

Op een avond, kort geleden, waren mijn man en ik samen met onze kinderen aan het nadenken over een moeilijke beslissing rondom gastvrijheid, die ons allen zou beïnvloeden. We herinnerden onze kinderen eraan dat we altijd moeten beginnen met de vraag: “Is dit iets wat God als gezin van ons vraagt?” Want wanneer het antwoord daarop ‘ja’ is, dan doet het er niet toe of we er in de eerste instantie voor voelen of niet.

Sommigen zullen zeggen dat we teveel van onze kinderen vragen om op te geven – dat we hun noden boven die van alle anderen moeten zetten. Ik weet hoe diep het verlangen kan zijn om onze kinderen te voorzien van het allerbeste. Ik weet ook hoe het voelt te huiveren bij het idee van hun ongemak. Ik heb moeten vechten tegen de verzoeking om hen te beschermen tegen lijden. Echter... echte gastvrijheid vraagt vaak een offer, ongemak en overgave. En God vraagt van mijn kinderen niet minder. Ik ben er getuige van dat je biddend zowel met wijsheid beslissingen kan nemen als tegelijkertijd stappen in geloof kan zetten.

De woorden van Jezus in Lukas 6:33-36 hebben me altijd diep geraakt:

‘En als u goeddoet aan hen die aan u goeddoen, wat voor dank komt u daarvoor toe? Immers, ook de zondaars doen hetzelfde. En als u leent aan hen van wie u hoopt terug te ontvangen, wat voor dank komt u daarvoor toe? Immers, ook de zondaars lenen aan zondaars, om hetzelfde terug te ontvangen. Maar heb uw vijanden lief en doe goed, en leen zonder te hopen iets terug te krijgen. Dan zal uw loon groot zijn en zult u kinderen van de Allerhoogste zijn, want Hij is goedertieren over de ondankbaren en slechten. Wees dan barmahartig, zoals ook Uw Vader barmhartig is.’

Net als met alle andere dingen in ons leven, hebben we de mogelijkheid om onze huizen op een manier te gebruiken die volgens de wereld nergens op slaat. Wanneer al het goede wat je in je huis doet gericht is op je familie en je vrienden.. hoe ben je dan anders dan anderen in jouw straat? Hier is geen gewin in – niet voor jezelf, niet voor je kinderen, en ook niet voor een wereld die het zo hard nodig heeft te zien dat wij dingen anders doen.

Beter te geven dan te ontvangen

Laten we onszelf enkele vragen stellen: Waarom beginnen we met vrees in plaats van geloof? Waarom gaan onze gedachten als eerste uit naar onszelf in plaats van naar anderen? Waarom luisteren we naar de stemmen om ons heen in plaats van ons best te doen Gods stem te horen? Hij die ons leidt door Zijn Woord en Zijn Geest?

‘Vergeet de gastvrijheid niet, want hierdoor hebben sommigen zonder het te weten engelen onderdak geboden’ (Hebreeën 13:2). Vanuit de eeuwigheid gezien, wat geeft het als onze bank geruïneerd wordt, of als het kind van die ongehuwde moeder op je perfect geverfde muur kleurt? Wil je een advies van het gezin Chan? Koop dingen tweedehands en accepteer afdankertjes, want de vrijheid die dat met zich meebrengt is leven-gevend.

Wanneer je aan de rand staat van het bad van gastvrijheid, terwijl je de moed verzamelt erin te duiken, laat me je dit vertellen: toen wij ons hart en huis openden voor anderen, hebben we zoveel meer ontvangen dan dat we gegeven hebben in offer en overgave.

Lisa Chan is getrouwd met Francis. Ze hebben zeven kinderen en zijn samen de auteurs van het boek ‘You and Me Forever: Marriage in Light of Eternity’.

Dit artikel verscheen op 28 november 2017 op Desiring God (www.desiringgod.org) onder de titel 'Would you let a stranger live with you'. Het artikel is met toestemming vertaald.